
De tragische schoonheid van Van Goghs laatste schilderijen
Invoering
In de laatste maanden van zijn leven maakte Vincent van Gogh meer dan 70 schilderijen in slechts 70 dagen – een adembenemende uitbarsting van energie, gedreven door zowel genialiteit als wanhoop. Wonend in het vredige dorpje Auvers-sur-Oise , ten noorden van Parijs, legde Van Gogh met urgentie en emotie zijn ziel in het doek.
Deze laatste werken zijn rijk aan beweging, kleur en turbulentie. Ze weerspiegelen een kunstenaar op het hoogtepunt van zijn creativiteit, maar ook op de rand van zijn ineenstorting.
Thema's van de laatste werken
- 🌾 Natuur en tarwevelden – symbolen van zowel leven als kwetsbaarheid
- 🌌 Emotionele luchten – wervelend, zwaar, vol spanning
- 🏘️ Landelijke huizen en tuinen – nostalgie en vervreemding
- 🌱 Wortels en eindes – een confrontatie met de sterfelijkheid
Opmerkelijke laatste schilderijen
Korenveld met kraaien (1890)
Van Gogh Museum, Amsterdam
Een stormachtig veld doorsneden door donkere paden, vol onheilspellende kraaien. Vaak geïnterpreteerd als een symbolisch afscheid.
Boomwortels (1890)
Van Gogh Museum, Amsterdam
Mogelijk het laatste schilderij dat hij ooit maakte. Onvoltooid, abstract en verontrustend – als een laatste, cryptische boodschap.
Kerk in Auvers (1890)
Musée d'Orsay, Parijs
Een kromgetrokken kerk onder een trillend blauwe hemel. Het pad splitst zich, een echo van Van Goghs innerlijke verdeeldheid.
Rieten huisjes en tuinen (1890)
Van Gogh Museum, Amsterdam
Huizen en tuinen afgebeeld met ritmisch penseelwerk. Vredig, maar toch emotioneel geladen.
Zijn dood en de echo ervan
Op 27 juli 1890 zou Van Gogh zichzelf in de borst hebben geschoten in een korenveld. Hij overleed twee dagen later, met zijn broer Theo aan zijn zijde. In een van zijn laatste brieven schreef hij:
"Ik voel me – een mislukkeling. Dat is het dan, wat mij betreft... Maar de kraaien vliegen."
Zijn laatste werken getuigen echter van een kunstenaar op het hoogtepunt van zijn kunnen: gekweld, maar nooit hol.
Conclusie
De laatste schilderijen van Vincent van Gogh zijn geen stille eindes – het zijn emotionele donderslagen. Ze confronteren schoonheid, waanzin en de onvermijdelijkheid van de dood met een ongeëvenaarde intensiteit. Ze zijn in alle opzichten tragisch mooi.